Het reisje met de trein gaat jammer genoeg niet plaatsvinden. De Sardijnse spoorwegen zijn op de route tussen Arbatax en Mandas noodzakelijke herstelmaatregelen aan het uitvoeren. Vandaar dat de reis op één dag niet mogelijk was. Om jullie toch een beetje een indruk te geven, bij deze een link naar een sfeer-impressie:

https://www.youtube.com/watch?v=yvEmtoo52nA

Oke, dat gezegd hebbende, nu over tot de dag van vandaag. Op aanraden van de receptioniste van het hotel, zijn we vandaag richting de hoogvlakte van Golgo gereden. Wederom haarspeldbochten en smalle weggetjes. Maar het was de rit de moeite waard. Op de hoogvlakte vind je nog voldoende sporen van het oorspronkelijke volk van Sardinie. Echt van een paar duizend jaar geleden. Het volk genaamd Nuraghe. Je vind hier oude grafkelders, tempels en wat zo'n volk toendertijd in elkaar kunstelde. Maar de hoogvlakte heeft nog meer te bieden. Hier loopt allerhande vee door de buurt te banjeren. Ezels, wilde varkens, koeien met grote bellen om hun hals (dierenmishandeling??) en hagedissen. En die laatste bij de vleet. Zelfs exotische larven kruipen hier in de rondte. Zowaar op het terras wilde er eentje de kroeg in kruipen. Wat ze hem daar konden bieden, kon de ober ons in het Italiaans niet vertellen. Maar zo'n grote kroegbezoeker had hij zelf nog niet gezien. We hebben de larve maar op een boom gezet.
In het Nationaal Park bevinden zich ook een aantal z.g. sisternen. Dit zijn kachelvormige pijpen die door uitholling van kalksteen zomaar in de grond vallen. (Yes, goed geraden. De sinkholes). De grootste is 295 mtr diep en heeft een diameter van 25 mtr. En ik kan jullie zeggen, het duurde wel een aantal seconden voordat we de steen op de bodem hoorden knallen. Harry moest uiteraard iets erin gooien. De ezels en koeien vonden dit klaarblijkelijk ook interessant, want ze kwamen ook maar eens kijken wat we daar uitspookten. Toen was het tijd voor een koel glas limonade. Daar kwamen we ook de larve tegen, maar dat verhaal kennen jullie al. Achter de bar lag een verscholen weggetje (??) naar wat bezienswaardigheden. Oke, glas leeg en bij 32 graden onder de volle zon op pad. En dan kom je een zelf geknutselde trap tegen (Nuraghe hadden het wellicht beter gedaan) van het parkbeheer. Met doodsverachting zijn we naar beneden geklauterd en konden daar het stenen aangezicht van Faccia Litica (gezicht van het stenen tijdperk) aanschouwen. Een beetje als Mount Rushmore (gezichten presidenten van Amerika) maar dan toch net even anders. Achter het stenen gezicht weer een sisterne. Harry, steen etc.
Na een mooie wandeling aldaar, langzamerhand weer teruggeklauterd en de weg naar de auto gevonden. Ingrid wilde onderweg nog even een varken voeren met Orio-koekjes.
Na dit hete en toch wel enerverende bezoek zijn we de berg weer afgereden (de bochten lijken bergafwaarts enger dan bergopwaarts) en weer teruggekeerd naar ons hotel. Omdat we toch nog een beetje tijd hadden, snel handdoekje gepakt en even naar het strand voor een lekkere afkoeling.
Omdat voor morgen een snikhete dag is aangekondigd, hebben we besloten morgen niets meer te ondernemen maar een plekje aan het strand te veroveren. We zullen onze laatste dag in ruste doorbrengen.